Wat wij verzwijgen – Aisha Dutrieux

Vooraleer dat ik deze recensie start geef ik even wat trigger warnings omtrent dit boek mee namelijk misbruik en verkrachting.

Ik zou een film willen zien van ons, toen. Objectieve beelden van hoe wij samen waren. Wié wij samen waren. Zonder sluier van schaamte. Zonder termen als schuldig en onschuldig, dader of slachtoffer. Op momenten geloof ik dat ik zou zien dat wij vrienden waren, maatjes, zoals een volwassene en een kind dat kunnen zijn. Jij leerde mij dingen. Ik bood jou de mogelijkheid om de wereld te aanschouwen als een kind. Denk ik. Maar misschien had je mij daar helemaal niet bij nodig.

Mia

Hier zit ik dan, met mijn vingers op mijn toetsenbord. Denkend hoe ik dit krachtige verhaal op een gefundeerde manier voor jullie kan recenseren. Soms kom je eens een boek tegen die uitzonderlijk is. Het kan zijn omdat het grappig is, het hoofdpersonage veel gelijkenissen met jou heeft, het verhaal enorm goed in mekaar zit of een boek waarvan je weet dat het jou heeft geraakt en vele anderen kan raken. Zo’n boek is “Wat wij verzwijgen” van Aisha Dutrieux. Een autobiografische roman die de band beschrijft tussen Mia (pseudoniem voor Aisha Dutrieux) en haar oom. Het gehele boek is een wisselwerking tussen heden en verleden waar zowel emoties als cultuur in voorkomen. Twee heel boeiende elementen die Dutrieux op een krachtige manier neerschrijft. Dit boek is haar manier om haar oom te vergeten. Maar waarom wil ze hem vergeten? Ze spreekt hem aan in dit boek, vertelt hem hoe goed ze het hadden en wat hij allemaal kapot heeft gemaakt. Hoe ze nu als 40-jarige vrouw in het leven staat met een man en twee dochters. Ze beschrijft het zelf als een manier van verwerken waar hij als een personage in leeft, ze het boek zal dichtslaan en dat ze hem achter zich kan laten. In het heden is haar oom net dood, maar het trauma blijft. Mensen zeggen soms dat mensen blijven voortbestaan ook al zijn ze dood, hier zit een kern van waarheid in. Nog een interessant detail, maar het verhaal legt ook een focus op de Nederlands-Indische zwijgcultuur. Deze factor prikkelt misschien ook wel jouw interesse.

Het boek is niet heel dik. 240 pagina’s ongeveer. Het was voor mij moeilijk om dit boek in een ruk uit te lezen, dat verdient het ook niet vind ik, zeker niet op een slechte manier. Het is een verhaal met een zware geladenheid. Daarom is het aan te raden om een paar hoofdstukken per leessessie door te nemen en alles eens goed te laten binnensijpelen. Het verhaal is voor iedereen bestemd. Laat het verhaal je ook niet afschrikken door de trigger warnings, het is namelijk een boek waar je juist leert inzien hoe mensen kunnen omgaan met zo’n trauma’s.

Sommige mensen wisten me te vertellen dat ze dit verhaal soms wat zweverig vonden. Dat begrijp ik, maar is het niet zo bij trauma’s en dergelijke dat je alles probeert te zien als een reddingsmiddel? Hemel je soms zaken op omdat jij daar de schoonheid van inziet? Jouw manier van verwerken? Het zweverige bestond niet in mijn ogen, ik zie het als een meer realistische kijk op hoe wij zijn als mens. We houden veel voor onszelf, maar wat er binnenin afspeelt, dat is soms wild.

Veel respect Aisha Dutrieux om dit krachtige verhaal met ons te delen. Het is in mijn ogen een meerwaarde voor de maatschappij waar we in leven en leert ons ook eens nadenken over wie wij zijn als mens.

Het is mijn eerste boek van deze auteur en zeker niet mijn laatste. Grote dank aan uitgeverij Spectrum voor het recensie-exemplaar!

Link naar het boek: Wat wij verzwijgen